روان‌درمانگران، بیماران را هنرمندان شکست‌خورده‌ای می‌بینند که در پروسه‌ی درمان دوباره توانایی پرداختن و بروز هنرشان را باز می‌یابند.
جمله‌ی بالا را تصحیح می‌کنم و یک “باید” به آن اضافه می‌کنم: روان‌درمانگر باید بیمارش را همچون هنرمند شکست‌خورده و ناکامی ببیند که جایی در درون خود توانایی و پتانسیل شکوفا کردن هنرش را دارد. درمانگر باید بتواند همانقدر که به بخش‌های بیمار شخصیت او توجه می‌کند، به دنبال کشف و دیدن قسمت‌های سالم روان او نیز باشد. تا زمانی که درمانگر نتواند مراجع خود را جایی در آینده، به عنوان فردی سالم و توانا ببیند، نمی‌تواند به او برای رسیدن به این هدف کمک کند.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.